Het Cumulus blog

Limburgse kinderen met een havo-vwo-advies die naar het vwo gingen, scoorden na drie jaar gemiddeld 10 procent hoger op een IQ-test dan kinderen die met dat advies naar de havo gingen. Ook lazen de vwo’ers beter, en hadden ze meer vertrouwen in het halen van hun diploma dan de havisten die bij aanvang hetzelfde niveau leken te hebben. Opmerkelijk. Het is de uitkomst van een onderzoek van Roxanne Korthals die erop promoveerde bij de Universiteit Maastricht.

We hebben het al eens vaker gezegd in ons blog. Anderen hebben het vast ook wel eens tegen u gezegd. Docenten zijn eigenwijze types. Dat betekent echter niet dat ze niet luisteren naar goede raad. Docenten doen het gewoon graag op hun eigen wijze.

Het is eindexamentijd. Een kort blog tussendoor want hier bij Cumulus zijn we ook aan het nakijken! 

De marktvorm oligopolie kenmerkt zich door een beperkt aantal aanbieders met een relatief groot marktaandeel. Het aantal aanbieders op een oligopolistische markt is beperkt omdat er hoge toetredingsbarrières zijn. Die toetredingsbarrières kunnen te maken hebben met schaalvoordelen, verzonken kosten en octrooien. Bij een heterogeen oligopolie heeft elke aanbieder een eigen klantenkring en kan de aanbieder binnen zekere grenzen de prijs zelf bepalen. Het bepalen van de prijs is beperkt omdat klanten kunnen overlopen naar de concurrent. Ondernemingen op de marktvorm heterogeen oligopolie houden rekening met elkaars prijzen. Een prijsverhoging door de één kan er toe leiden dat klanten weglopen. De prijzen vertonen daardoor een zekere starheid. Er is sprake van prijsleiderschap als één van de producenten de markt domineert. De andere producenten volgen de prijs van de leider waardoor er een soort niet-aanvalsverdrag bestaat. (bron: lweo.nl)

In 1913 schreef Thomas Edison – de uitvinder van de gloeilamp, de platenspeler en de bioscoop – in een New Yorkse krant: ‘Binnenkort zullen op scholen geen boeken meer worden gebruikt…alles wat we weten moeten, kunnen we met behulp van film leren. Ons schoolstelsel zal er binnen tien jaar volledig anders uitzien.’ Toen bijna vijftig jaar later de televisie in opkomst was, gingen er vergelijkbare optimistische stemmen op die beweerden dat we nu eindelijk cultuur, normen en waarden, en wetenschap tot in de verste uithoeken van de wereld konden brengen en zodoende het ontwikkelingspeil van de gehele mensheid aanzienlijk konden verbeteren. Nog eens vijftig jaar later hebben we de computer, en wordt opnieuw gesproken van ongekende mogelijkheden om leerprocessen op scholen revolutionair te veranderen. Ditmaal wordt het écht allemaal anders, beweren complete legers van mediapedagogen. Uit: Digitale dementie, Manfred Spitzer, 2013